چرا آب دریا ها شور است؟
کلراید، سولفات، سدیم، پتاسیم، کلسیم و منیزیم
از ترکیب این یون ها با یکدیگر نخست سدیم کلراید به وجود می آید که شور است و به تنهایی سه چهارم نمک های محلول در آب دریاها و اقیانوس ها را تشکیل می دهد. نمک های بعدی عبارتند از: منیزیم کلراید، و منیزیم سولفات، که هر دو کمی تلخ مزه هستند.
در آغاز آب اقیانوس ها شیرین بود!
سدیم، کلسیم، پتاسیم، و منیزیم از طریق رودخانه ها وارد دریاها می شوند، بدین ترتیب که پوسته ی خارجی زمین فرسایش می یابد و از سیلیکات های موجود در رودخانه ها و شط ها، حدود 10میلی گرم از این یون های مثبت وجود دارد. شوری رودخانه ها هزار بار کمتر از اقیانوس هاست، با این همه رودخانه ها هر سال 2 میلیارد تن نمک را در دریاها و اقیانوس ها می ریزند، یون های منفی کم است، خود دریاها، از همان آغاز تشکیل عنصری را به صورت یون منفی در بر داشته اند، و آن عنصر کلر است. کلر از همان آغاز تشکیل جو زمین در آن وجود داشته است. بعد، یعنی 6/3 میلیارد سال پیش، به هنگام تشکیل دریاها بر اثر تراکم بخار آب، کلر در آب دریاها حل شده و در همان جا باقی مانده است، زیرا کلر تقریباً در هیچ گونه چرخه ی زمین شناختی دخالتی ندارد. گوگرد، که به صورت سولفات ها در آب دریا دیده می شود، چرخه ی پیچیده تری را پشت سر گذاشته که در آن آتشفشانی های زیر دریایی، فرسایش خاک و رسوب یا ته نشینی دخالت داشته است. اگر مقدار نمک دریاها از آغاز نخستین دوران زمین شناسی ثابت مانده، دلیل آن این است که دست کم از 540 میلیون سال پیش تا امروز، دریاها و اقیانوس همان قدر که نمک از دست می دهند، به همان میزان نیز نمک از خشکی ها دریافت می کنند.
آب دریاچه ها کمتر شور است، زیرا ریزش آب شیرین رودخانه ها و بارش های آسمانی از تراکم و انباشت بیش از اندازه ی نمک در دریاچه ها جلوگیری می کند. اما شنیدنی است که آب اقیانوس ها در آغاز شیرین بوده، و به تدریج شور شده است، تا آنکه بر اثر روند بازیافت، فرآیند شور شدن به حالت تثبیت شده ای در آمده است. مثلاً کلسیم را بعضی از جانداران دریایی مصرف می کنند و بعد به صورت رسوبات آهکی در می آیند. پتاسیم در اعماق رُسی دریاها استقرار می یابد. سلسله کوه های زیر دریایی هم منیزیم و بخشی از سدیم را در کام خود می کشند. البته این چرخه ها در زمانی بسیار طولانی رخ می دهند: یک میلیون سال برای کلسیم، و 60 میلیون برای سدیم.